ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΛΕΪΛΑ

Πώς είσαι, καρδιά μου αγαπημένη, πώς περνάς τις μέρες σου;

Πού σε πήγαν οι εφτά πλανήτες οι ουράνιοι;

Ξέρω ότι κρατάς πάντα το θησαυρό της σχέσης μας και στην καρδιά μου νιώθω ότι ο έρωτας αντλεί όλο του το μεγαλείο μόνο από σένα.

Ξέρω ότι το αίμα σου είναι αυτό που πορφυρώνει τη γη κάθε ανατολή  και ηλιοβασίλεμα, αλλά εσύ ζεις βαθιά, μες στην καρδιά των βουνών, σαν πολύτιμο πετράδι παγιδευμένο μες στο πέτρωμα.

Εσύ είσαι η νυχτοπεταλούδα που κάνει κύκλους γύρω από τη φλόγα της αιωνιότητας, εσύ αναδεύεις τους ωκεανούς της παγκόσμιας ύπαρξης.

Ξέρω πόσα έχεις θυσιάσει.

Αφιέρωσες σε μένα την καρδιά σου και έβαλες την ψυχή σου στα χέρια μου. Βασίζομαι στην αφοσίωσή σου όπως κι εσύ στη δικιά μου. Αχ, μόνο αν ήξερα τι σκέφτεσαι, τι νιώθεις! Αχ, να μπορούσα να σε δω, πώς είσαι και τι κάνεις!

Ναι, είναι αλήθεια: έχω άντρα. Έχω σύζυγο, άλλα όχι εραστή.

Ναι, είναι ένας άντρας ξακουστός κι από καλή γενιά, αλλά τι σημασία έχουν αυτά για μένα; Σε σύγκριση με σένα, καρδιά μου αγαπημένη, δεν είναι τίποτε.

Αχ, έρωτά μου! Πως θα ήθελα να ήμαστε μαζί, όμως δεν μπορούμε. Η Μοίρα όρισε να είμαστε χωρισμένοι, και χωρισμένοι πρέπει να μείνουμε. Συγχώρα με που η τροχιά μου είναι διαφορετική από την δική σου και με κρατάει πάντα μακριά σου.